Tekenen heeft altijd in me gezeten; als kind was ik eigenlijk altijd aan het tekenen, liefst tekende ik zwartwit foto's na van artiesten. Schilderen met kleuren was echter een ander verhaal, dat lukte me naar mijn idee niet. En aantal jaar geleden gaf mijn moeder me de penselen van mijn inmiddels overleden opa. Ze stonden in een pot voor het raam; oude met verf bekladde penselen, de haartjes deels afgebroken, alsof er iemand op had staan kauwen. Toen in juli 2012 mijn zus 50 jaar werd wilde ik haar iets heel persoonlijke geven, iets van mij. Ik besloot een portret van haar te maken. Een klein doek van 19x19cm met alleen haar gezicht. Ik kocht een doosje acrylverf bij de Xenos en ging aan de slag met de penselen van opa.

Vreemd, de penselen bleken te werken als een vulpen; in de eerste instantie maakten ze onregelmatige lijnen maar al snel stonden ze naar mijn hand en kon ik ermee overweg. Het schilderwerk pakte me en gaf me een gevoel van innerlijke rust die ik niet eerder gevoeld had. Mijn zus, en alle andere 49 aanwezigen op het feest, waren totaal verrast met het portretje…ikzelf eigenlijk ook. Vanaf die dag ben ik in een nieuwe wereld beland en ben ik niet meer gestopt met schilderen.